Mustaine’nin koyunu, en son çıkar oyunu

Ve Dave Mustaine, son bir gayretle Megadeth’in onikinci albümünü yarattı, ve ismini Endgame koydu.

Niye son bir gayret diyoruz, çünkü hem albümün ismi bir oyunun, bir savaşın son hareketi, son hamlesi anlamında olduğunu biliyoruz, hem de pimi çoktan çekilmiş Megadeth fanlarının United Abominations, The System Has Failed, The World Needs A Hero, Risk gibi albümlerden sonra iyi bir silkinmeye ihtiyacı olduğunu forumlardan takip eden Dave Mustaine’nin, bu son albüm ile Megadeth’in yine o ihtişamlı günlerine geri döneceğini söyleyip durduğunu duyuyoruz veya okuyoruz.

Dave ve fanatikleri istediği kadar söylesin. Herkesin içi rahat olsun.

Çünkü, yine yarın çok rahat unutabileceğiniz, “sadece 1-2 kere dinledim ve rafa kaldırdım”, “Aaa, Megadeth Türkiye’ye mi gelmiş, yazlıkta olmasaydım kesin giderdim”, “Oğlum, o gün Banu’nun doğum günü var, gelemiyorum ben” diyebileceğiniz bir albüm ve grup sizleri bekliyor.

Albümün bir önceki albüm ile kıyasladığımızda, genel kalitesinde ve havasında hiç bir değişiklik yok.

Fakat belki en büyük değişiklik, gitarist Chris Broderick’in kadroda bulunması.
Tabi bu, gruba ve müziğe ne kadar fayda sağlıyor tartışılır.
Zira daha önceleri fanların takımda orta yapan adam kalmadı mantığı ile “Grupta solo atan adam kalmadı” yaklaşımından ötürü Dave Mustaine, Chris ile anlaşmış olabilir. Ve tabi ki, Chris de inanılmaz fazla solo adedi ve temposu ile birşeyler katmaya çalışmış. Fakat tabi ki eski Marty’li günlerin aurasından çok uzak sololar, ritimler, sözler, davullar, baslar.

Peki hiç mi iyi bir şey yok. Tabi ki var. Dave olacak da, iyi birşey olmayacak mı?
Şimdi şarkı şarkı gidelim;

1. Dialectic Chaos
2. This Day We Fight!
3.44 Minutes
4.1,320′
5.Bite The Hand
6. Bodies
7. Endgame
8.The Hardest Part Of Letting Go…
9.Head Crusher
10.How The Story Ends
11.The Right To Go Insane

Dialectic Chaos güzel bir giriş olmuş. Fakat bir şarkıya inanılmaz benziyor, onu hala bulamadım.
Ben This Day We Fight! şarkısını beğendim. Sololar ve arkadaki riffler ile tipik bir Kick The Chair formatı.
44 Minutes, konu olarak bir banka soygununu anlatıyor. Sadece koro kısmındaki vokal ritmi ve riffi idare eder.
1,320′, albümün bence en iyi parçası. Vokalin arkasındaki ritimler ve sololar en azından birşeye benziyor.
Bite The Hand, girişinden şarkı gelişir diye düşünüyorsunuz, fakat pek bir progress yok.
Bodies, tipik bir “yeni model” Megadeth şarkısı. Giriş kötü, gelişme kötü, koro kısmı fena değil. Sonra yine kötü, yine kötü. Öyle bitiyor.
Head Crusher, Megadeth’in bu albümünün ilk klibi. Ben hala inanamıyorum, Mustaine nasıl böyle bir şarkı yapar ve ona bir de klip çeker. Altyapı, tabi ki Kick The Chair.

Endgame, en azından albümün oturaklı parçalarından. Tipik bir festival parçası olabilir.
The Hardest Part Of Letting Go…, böyle bir parçayı yorumlamaya gerek yok. Promises’in copy-paste’i. CD’e koymasınız da olur.
How The Story Ends, yine tipik bir “yeni model” Megadeth şarkısı. Anladık ki, Dave artık böyle şarkıları çok seviyor. Megadeth’e yakışmayan basitlikte bir giriş, sonra güzel bir vokal ve koro ritmi. Sonra öykü bitiyor zaten.
Ve son parça, The Right To Go Insane. Bkz. Bodies ve How The Story Ends.

Toparlamak gerekirse, artık Megadeth yazarken manyak albüm, inanılmaz şarkılar, dehşet sololar, müthiş davul atakları, süper sözler yorumları yazamıyoruz. O dönem bitti. O dönem hiç bir zaman geri gelmeyecek. Artık kötünün iyisini yazıyoruz. Hele ki Dave kadro ile böyle oynamaya devam ederse, belki artık Megadeth bile yazamayacağız. İşin entresan tarafı, (bu Dream Theater, Metallica, Iron Maiden için de geçerli) Countdown To Extinction albümünden sonra çıkardıkları her albümden en iyi 2 şarkıyı seçip 10 senede bir albüm yapsalar, şu an yine saygı duyulan, Tanrı konumunda ibadet edilen bir grup olacaktı. Fakat derler ya, bana da 1 milyon verseler, babamı bile tanımam, bu adamlar her sene bir albüm veya DVD çıkartıp, o biçim para kazanıp, gençleri niye dolandırmasın? Çünkü belki Megadeth seni kaybediyor, fakat abuk sabuk şarkılarla 10 tane sen daha kazanıyor.

O yüzden, kimsenin umurunda değil, iyi şarkı yapmak, iyi birşey yapmak. O 80’lerdeymiş anam, 80lerdeymiş…

Emrah Öner

Yorumlar